Inpresionismoa musikan

Inpresionismo musikala XIX. mendearen amaieran eta XX. mendearen lehen erdian sortu zen musika klasikoko Europako musika-mugimendu bat izan zen, batez ere Frantziako musikan; musikagileek instrumentuen konbinazio berriak probatu behar zituzten tinbre-aberastasun handiagoa lortzeko.

Alemaniako musika erromantiko berantiarraren erreakzio gisa hasi zen, barroko aurreko musika-estiloen eraginez, hala nola Erdi Aroko mendebaldeko musika eta Errenazimentuko musika, musika-hizkera tekla nagusiak eta txikiak lausotuz, harmonia ez-funtzionala eta tarte perfektuen paralelismoa, modalitatea, maiztasunaren erabilera.

Inpresionismoa izena lehen ere erabiltzen zen 1860-1870 urteetako pintura izendatzeko, bi arteen ezaugarriak oso antzekoak baitziren. Inpresionismo musikalean, tinbreei garrantzi handia ematen zaie, eta horrekin efektu desberdinak lortzen dira. Garai honetan tekla nagusien eta txikien (tonal musika) erabilera dramatikoa izan zen bitartean, musika inpresionistak disonantziaren erabilera estandarizatu bat egiteko joera zuen. Ezohiko eskala, esate baterako, tonu-eskala osoa ere mugimendu honen tipikoak dira.

Gainera, denborak ez direla linealak, inpresio-segida batean doa. Modu honetan erlazionatuta dago inpresionismo piktorikoarekin, zeinak kolorezko pintzelkada txikien bidez lortu zituen irudiak. Konpositore erromantikoek musika forma luzeak erabiltzen zituzten bitartean, adibidez, sinfonia eta kontzertua, konpositore inpresionistek konpositore erromantikoek landutako noktura, arabeskoa eta aurreskua bezalako formen alde egiten zuten bitartean.Garai hartan inpresionistak deitu genezakeen bi egile bakarrak Claude Debussy eta Déodat de Séverac dira, nahiz eta azken hau ez dagoen ondorengo autore askok bezain onartua. Hala ere, Claude Debussy da egile inpresionista nabarmenena, Maurice Ravel eta Erik Satie frantsesekin batera.